نگاه یونسكو به نقش مثبت كرونا در دنیای امروز
به گزارش خشكشوئی آنلاین یونسكو، كمیته ها و فدراسیون های مختلف آن با امضای اطلاعیه ای مشترك، بحران بهداشتی (كرونا) را فرصت مناسبی برای ثبت وقایعی دانستند كه از راه تشویق همه مستندسازان می تواند به تقویت آثار دیداری و شنیداری آن بحران، بعنوان یك میراث مستند كمك كرد.
به گزارش خشكشوئی آنلاین به نقل از ایسنا، به نقل از روابط عمومی سازمان اسناد و كتابخانه ملی ایران، صالح زمانی ـ مشاور امور بین الملل سازمان ـ از انتشار بیانیه جدیدی توسط یونسكو و برخی دیگر از سازمان های در رابطه با حفاظت میراث مستند همچون فدراسیون جهانی آرشیو (ایكا)، فدراسیون بین المللی انجمن ها و موسسات كتابخانه ای(ایفلا) و برخی كمیته های منطقه ای حافظه جهانی مانند كمیته آسیا و اقیانوسیه آگاهی داد.
در این بیانیه كه سوم آوریل برابر با ۱۵ فروردین سال جاری انتشار یافته است، صریحاً به تبدیل تهدید ویروس كرونا به فرصت های جدیدی برای حفاظت از میراث مستند اشاره دارد.
بگفته زمانی، محتوای اصلی این بیانیه مربوط به اقدامات لازم كشورها برای همبستگی هرچه بیشتر در جهت همفكری های مشترك، كوشش برای اقدامات دیجیتال سازی و در دسترس قراردادن مستندات، بازیابی و مرور بر اسناد پیشین، انتشار و اطلاع رسانی داده های مرتبط به بحران مشابه در سال های گذشته و همین طور كوشش برای مقابله با اخبار غیر واقعی در مقابل گردآوری و مستندسازی اخبار واقعی است.
این بیانیه كه به امضای مركز بین المللی مطالعات حفظ و بازیابی دارایی های فرهنگی(ICCROM) و شورای هماهنگی انجمن های بایگانی دیداری شنیداری (CCAAA) نیز رسیده است، بیان می كند كه این بحران بهداشتی فرصت مناسبی برای ثبت وقایعی است كه امروز با آن مواجه هستیم تا بوسیله تشویق همه مستندسازان بتوانیم به تقویت آثار دیداری و شنیداری كمك نماییم.
متن اصلی این بیانیه به این شرح است:
«تبدیل تهدید COVID-۱۹ به فرصتی برای حمایت فراگیرتر از میراث مستند بیماری همه گیر COVID-۱۹ قبلاً بعنوان شدیدترین وضعیت اضطراری سلامت در تاریخ مدرن توسط خیلی از كشورها اعلام شده است كه نحوه پاسخگویی جهان به این بحران بی سابقه جهانی، قسمتی از كتب تاریخ خواهد بود.
موسسات (ثبت) حافظه (ملی)، همچون آرشیوها یا بایگانی های ملی، كتابخانه ها، موزه ها و همین طور نهادهای آموزشی و پژوهشی، هم اكنون تصمیم گیری ها و اقداماتی را كه انجام می شود، ثبت می كنند تا به نسل های آینده كمك كنند از وسعت همه گیری و تأثیر آن بر جوامع باخبر شوند.
در برابر این پیش زمینه و در میان این بحران جهانی بهداشت، میراث مستند منبع مهمی برای ارائه دیدگاه تاریخی در مورد چگونگی برخورد دولت ها، شهروندان شان و جامعه بین المللیِ در گذشته است.
چندین كشور قبلاً دستورالعمل هایی را برای حفظ دقیق اسناد رسمی مربوط به این بیماری همه گیر صادر كرده اند.
این نه فقط حاكی از حساسیت وضعیت كنونی است بلكه اهمیت نهادهای (ثبت) حافظه (ملی) را در تهیه اسناد یا منابع مدیریت اطلاعات لازم برای درك، زمینه سازی و غلبه بر چنین بحران هایی در آینده برجسته می كند. در عین حال، اسناد تجلی های هنری و خلاقانه بشریت، كه بخش مهمی از میراث مستند ما را می سازند، منبع پیوند اجتماعی و مقاومت در مقابل جوامع در سراسر جهان است.
یونسكو، بوسیله برنامه حافظ جهانی (MoW)، آماده پشتیبانی همه كشورهای عضو است كه مایل به حفظ سوابق رسمی مربوط به COVID-۱۹ در قالب سفارش یونسكو در سال ۲۰۱۵ در مورد حفظ و دسترسی به میراث مستند همچون به صورت دیجیتال هستند.
چهار حوزه اصلی وجود دارد كه خواهان مسئولیت مشترك بین كشورهای عضو، نهادهای حافظه و شهروندان در پاسخ به COVID-۱۹ و آماده سازی برای پاسخگویی به بیماری های همه گیر در آینده هستند. اینها بر ارزش های مشترك آموزشی، اجتماعی، علمی و هنری میراث مستند، در بین سایر ارزش ها، استوار است.
در مرحله اول، نیاز به تقویت همكاری ملی و بین المللی در حفظ و دسترسی به میراث مستند وجود دارد. این كار بوسیله شبكه كمیته های ملی و منطقه ای برنامه حافظه جهانی یونسكو انجام می شود. به این منظور، یونسكو همین طور در حال استفاده از همبستگی حداكثری بین المللی در میان شركای خود همچون فدراسیون بین المللی انجمن ها و موسسات كتابخانه ای (ایفلا)، شورای جهانی آرشیو (ICA)، مركز بین المللی مطالعات حفظ و بازیابی دارایی(های) فرهنگی (ICCROM)، شورای بین المللی موزه ها (ICOM) و شورای هماهنگی انجمن های بایگانی دیداری شنیداری (CCAAA) است.
ثانیا، كشورهای عضو به افزایش سرمایه گذاری در زمینه حفظ و دسترسی به میراث مستند جهت كاهش و مدیریت خطر این فاجعه نیاز دارند. بیشتر موسسات حافظه (ملی و منطقه ای) وابسته به حمایت عمومی هستند و درخواست بایگانی آثار باارزش در محل، به ناچار از درآمد این موسسات می كاهد. بنابراین، بمنظور استمرار فعالیت این موسسات؛ سرمایه گذاری دولتی ـ همراه با سرمایه گذاری بخش خصوصی ـ برای (ادامه) عملكرد مؤثر و بقای این موسسات ضروری می باشد. تحسین برانگیز است كه نهادهای حافظه، ضمن تداوم فعالیت، در خلال این بحران جهانی بهداشتی، بوسیله نمایشگاه های آنلاین رایگان، تهیه نسخه های دیجیتالی از كپی های قدیمی و تعامل مؤثر با شهروندان در رسانه های اجتماعی، مقاومت شایان توجهی از خود به معرض نمایش گذاشته اند. آنها باید منابع و حقوق لازم را برای جمع آوری مطالب ـ چه برای دریافت اسناد یا سوابق رسمی از موسسات و یا از كل جامعه، به صورت آنلاین و آفلاین ـ در اختیار داشته باشند، تا بتوانند مستندات كامل از بحران را تهیه كنند.
ثالثاً، مهم است كه مؤسسات حافظه، بیش از هر زمان دیگری، برای پژوهشگران، سیاستگذاران، متخصصان رسانه، دانشمندان و جامعه در دسترس باشند. درك اینكه چگونه رهبران در گذشته نسبت به فوریت های بهداشتی واكنش نشان می داده اند، می تواند تصمیمات سیاست گذاران امروز را بهبود بخشند. دانشمندان همین طور می توانند از سوابق مربوط به شیوع بیماری های گذشته برای بهبود روش های خود و شناسایی بهترین روش عملی برای مقابله با شیوع بیماری های جدید استفاده كنند.
بطور كلی، (بررسی) منابع اولیه ناشی از هر بیماری همه گیر، منجر به كسب بینش از جنبه های اجتماعی ـ اقتصادی، سیاسی و فرهنگی در مورد هرگونه بیماری همه گیر می شود كه برداشت های امروزی از COVID-۱۹ را دگرگون می كند.
علاوه بر این، بوسیله دسترسی ازراه دور به موسسات حافظه و سایر مخازن می توان به افراد جوامع (مختلف) كمك كرد تا با یكدیگر ارتباط برقرار كرده و بوسیله اسناد مشترك فرهنگ ها، زبان ها و بیان خلاق، كمك روانی ـ اجتماعی برای یكدیگر فراهم آورند.
همین طور آرشیوهای دیداری ـ شنیداری و عمومی به شدت سرگرم مستندسازی این بیماری همه گیرند: اینكه قرنطینه چگونه بر زندگی افراد تأثیر می گذارد، برخورد دولت ها با این بحران بهداشتی و اقتصادی چگونه است؛ نحوه واكنش رسانه ها به آن چیست و همین طور نحوه جدید و در حال ظهور ابراز همبستگی نسبت به این بیماری چیست و مشاركت در سرعت بخشیدن به دیجیتالی كردن منابع چگونه است. دلیل این مستندسازی نیز آن است كه بخش بزرگی از نیروی كار و جوانان در آموزش و پرورش مجبورند به كار و مدرسه ازراه دور متوسل شوند.
از سوی دیگر حفظ و فراهم آوردن دسترسی به چنین منابع دست اولیه، این پتانسیل را دارد كه بتواند آگاهی عمومی و مشاركت را در اقدامات بهداشت عمومی، مبتنی بر دروس تاریخی آموخته شده، فراهم آورد. سرانجام افراد، سیاست گذاران و جامعه علمی تشویق می شوند از ارزش های مؤسسات حافظه بعنوان نگه دارندگان حافظه جهانی در همه مصادیق آن، همچون بیماری های همه گیر و واكنش جهان نسبت به آنها قدردانی كنند.
آرشیوها، كتابخانه ها و موزه ها همیشه متولی اطلاعات معتبر و با كیفیت بوده اند. با افزایش اطلاعات نادرست در مورد COVID-۱۹ در سطح جهان، موسسات حافظه می توانند اطلاعات علمی مبتنی بر واقعیت را گردآوری، لیست نویسی و منتشر كنند و دیدگاه هایی انتقادی و مبتنی بر مقایسه را عرضه كنند تا سرانجام با تلاش خود برای تهیه مستندات در مورد پاسخ های غالب به همه گیری COVID-۱۹، همین موسسات هستند كه مجملی معتبر و درست را درباب این بیماری همه گیر برای نسل های آینده شكل می دهند.
فراخوان برای به گردن گرفتن مسئولیت مشترك (در وضعیت همه گیری)، به وضوح در اسناد «برنامه ریشه كن سازی آبله مرغان»، مربوط به سازمان بهداشت جهانی (WHO)، كه در حافظه یونسكو در جهان نقش بسته، دیده می شود، كه در سال ۲۰۱۷ ثبت شده است. در سال ۱۹۶۶، سازمان بهداشت جهانی، برنامه جهانی برای ریشه كن كردن آبله مرغان، بیماریی كه هزاران سال بشر را مبتلا كرده بود، راه اندازی نمود تا سرانجام در سال ۱۹۸۰، سازمان بهداشت جهانی، ریشه كنی آبله را اعلام نمود. اسناد برنامه ریشه كن سازی آبله مرغان، مستندی از تصمیمات و اقدامات انجام شده برای ریشه كن كردن این بیماری را ارائه می دهد و تلاش مشابه برای كنترل بیماری های آینده را جهت می بخشد.
بنابراین، باید اطمینان حاصل نماییم كه سابقه كاملی از بیماری همه گیر COVID-۱۹ وجود دارد، تا بتوانیم از شیوع دیگری از این دست جلوگیری نماییم یا تأثیر چنین رویدادهای جهانی را در آینده بهتر مدیریت نماییم.»
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب