جنگ با جنگل های حرای جنوب
بوشهر سواحل استان های جنوبی زیبا و دست نخورده و منحصربه فرد هستند و زیبایی های جادویی خلیج فارس اعجاب انگیز... جنگل های حرا هم البته نگین خوش تراش این سواحل هستند. جنگل هایی که یک پا در آب دارند و یک دست در ساحل!
جذابیتی منحصر به فرد که شهرهای ساحلی استان بوشهر را می تواند به قطب بی نظیر گردشگری دریایی تبدیل کند!
این روزها امّا حال حرّاها خوب نیست. از یک سو تخریب های گاه و بیگاه انسانی و از طرف دیگر طرح های صنعتی که در کمین حیات این اکوسیستم خاص نشسته است.
پروژه هایی که بلای جان طبیعت ساحلی هستند
طرح ها و پروژه هایی که در چند دهه اخیر هر کدام سهم عمده ای در نابودی زیست بوم مناطق ساحلی دارند و بعضاً با مجوزهای غیرکارشناسی و بی توجه به امر توسعه پایدار، نابودی محیط زیست این مناطق را به دنبال داشته اند.
آخرین نمونه از این طرح ها که در چند روز اخیر اعتراضات گسترده ای را در میان فعالین محیط زیست استان بوشهر به وجود آورده است پروژه پرورش لارو میگو در محدوده تالاب بردستان-دیر است که به قول مسئولین محیط زیست شهرستان دیّر از کمیسیون ماده ۱۱هوای پاک استانداری نیز مجوز ساخت گرفته است.
به گزارش خشکشوئی آنلاین به نقل از ایسنا، آنگونه که فعالان محیط زیست بندر دَیر می گویند این سایت پرورش میگو مقرر است روی بستر رودخانه دلوار که محل ورود آب از بالادست به پایین دست رودخانه و راه تغذیه تالاب دیّر است راه اندازی شود که ناگفته پیداست اگر چنین اتفاقی صورت عملیاتی به خود بگیرد چه فجایع زیست محیطی رخ خواهد داد.
دیدگاه مخرب توسعه ای
«محسن خیراندیش»، عضو انجمن محیط زیستی سوکا بندر دیّر در گفت و گو با خبرنگار ایسنا ضمن اشاره به ثبت ملّی تالاب دیّر در لیست تالاب های ایران اظهار داشت: «متاسفانه در سالهای اخیر با دیدگاه مخرب توسعه ای مسئولان مختلف که بیشتر توسعه را گسترش سازه های بتنی و صنعتی می دانند شاهد تصرف و تجاوز به سواحل دیر بودیم که چه به وسیله پتروشیمی ها و چه به وسیله ی اسکله های مختلف امروز بندر دیّر جز یکی دو کیلومتر ساحلی برای مردم خود ندارد.»
وی ضمن بازشماری مزیت های این سواحل از نقطه نظر اقتصادی و گردشگری اضافه کرد: «جنگل حرا بندر دیر عمر پنجاه ساله دارند و دست کاشت است. در این سالها سازمان حفاظت محیط زیست و مردم بندر دیّر ضمن حفاظت و نگهداری از این گنج بی نظیر هرساله با کاشت نهال اهتمام در تقویت و نگهداشت این میراث طبیعی داشته اند.»
این فعال محیط زیست می گوید صنایع وابسته به دریا باید نقطه ی دیگری را برای آنچه «توسعه منطقه» می نامند پیدا کنند و تاکید می کند مردم دیّر نمی پذیرند که دیر از یک سو در محاصره ی خورده صنایع باشد و از سمت دیگر با نابودی این جنگل و تالاب در بن بست قرار گیرد.
تالاب دیّر در انتظار جهانی شدن
محسن خیراندیش با اشاره به توجه ویژه دفتر محیط زیست از گونه مانگرو ها که حرا نیز از آن خانواده است می گوید: «ما امیدواریم با مطالعات و حفاظتی که انتظار داریم صورت بگیرد تالاب ملی دیر-بردستان را در کنوانسیون رامسر بعنوان یک تالاب جهانی ثبت نماییم.»
وی چنین اتفاقی را برای توسعه اقتصادی منطقه یک فرصت ایده آل می داند اما معتقد می باشد در سالهای اخیر به بهانه هایی همچون اشتغال زایی و توسعه اقتصادی دستبردهایی به حریم اکوسیستم تالاب دیّر وارد شده است.
ضرورت مطالعات کارشناسی
خیراندیش می گوید: «از نظر ما مطالعات کارشناسی ویژه ای صورت نگرفته و در منطقه ای که در حدود ۲۰۰ هکتار است و تالاب بردستان را شامل می شود، حتما باید مطالعات تخصصی و میدانی صورت بگیرد، خاک بستر رودخانه مورد مطالعه قرار بگیرد، سیلابی بودن منطقه را مطالعه و پیش بینی کنند و بعد از آن می شود تصمیم گرفت منطقه ای را که سال های سال کاربری خور را داشته می شود بعنوان سایت پرورش میگو در نظر گرفت یا خیر.»
وی ضمن اشاره به اثرات مخرب صنایع کوچکی همچون پرورش میگو برای محیط پیرامون وخطرات آن برای کلیه جاندارانی که پیرامون آن زیست می کنند می گوید: «طبق بررسی های سازمان آب منطقه ای استان این پروژه بر خلاف اظهار نظرها در بستر رودخانه فصلی و در محدوده جزر و مدی است. همین طور در کنار ورود سازمان حفاظت از محیط زیست به موضوع، حتی دادستانی نیز دستور به توقف راه سازی در این نقطه را داده است اما همچنان شاهد فعالیت این پروژه هستیم.»
این در حالی است که «علیرضا حجازی»، رئیس اداره حافظت از محیط زیست شهرستان دیّر می گوید: «سال ۹۲ که مالکین پروژه مبادرت به ستاندن مجوز تأسیس سایت پرورش میگو کردند در ابتدا درخواست مساحتی قریب به ۴ هکتار برای ساخت این پروژه را داشتند که با مخالفت اداره شهرستان و اداره کل این مساحت به ۲ هکتار کم شد.»
وی می افزاید: «به جهت ایجاد فاصله بیشتر با تالاب دیر و جنگل حرا بازهم با این مساحت هم مخالفت به عمل آمد که این دفعه مالکین بوسیله کمیسیون ۱۱هوای پاک مبادرت به ستاندن مجوز کردند.»
این مسئول درباره جاده دسترسی به پروژه نیز که توسط مالک پروژه در حال راه اندازی است به ایسنا اظهار داشت: «سازمان حفاظت محیط زیست با این جاده نیز به جهت مسدود کردن مسیر سیلاب و ممانعت از تغذیه تالاب مخالف است.»
حجازی تاکید کرد: «از نظر ما باید جاده جدیدی طراحی و ساخته شود که همان هم نیازمند مطالعه و بررسی تأثیر آن بر مسیر سیلاب است.»
حرّای شگفت انگیز
«راضیه اشعثی»، یکی از فعالان محیط زیست استان بوشهر است، او درباره اهمیت جنگل های حرّا به ایسنا می گوید: «خاک جنگل های مانگرو پر اهمیت ترین منبع کربن است. اکوسیستم ساحلی حرا در قیاس با اکوسیستم خشک زی در یک واحد سطح معین، میزان کربن دی اکسید بیشتری را از اتمسفر می گیرد و علاوه بر این بر روند کاهش تغییرات آب و هوایی بسیار تاثیر گذار خواهد بود.»
وی اضافه کرد: «پوشش جنگلی حرا قادر می باشد مقدار زیادی کربن را در بافت زنده خود و در خاک ذخیره نماید که میزان ذخیره در خاک می تواند تا ۹۹ در صد و در سطح ۶ متری زمین ادامه داشته باشد این کربن می تواند برای مدت طولانی در خاک باقی بماند در حقیقت توان ذخیره کنندگی کربن در جامعه گیاهی حرا نشان از جایگاه ارزش اقتصادی آن دارد.»
فرآیند تخریب اکوسیستم تالاب دیر
این فعال محیط زیستی معتقد می باشد تکثیر لارو میگو در دل جنگل های حرّای دیر و حریم ۶۰ متری دریا و در محل تداخل آب شور دریا و سیلاب های ساحلی عملا منطقه خور بردستان و اراضی جنگل حرا آنرا به دو نیمه تقسیم می کند.
وی می افزاید: «این مسئله سبب می شود مهم ترین عامل بقای جنگل ها که ورود آب شیرین و غرقاب شدن اراضی بالا دستی و همجواری با حراها است، از دست برود و تجاوزی آشکار به حریم جزر ومدی دریا و این اکوسیستم اتفاق بیافتد.»
اشعثی اجرای این طرح را سبب صدمات جبران ناپذیری به جنگل حرای دیّر می داند و می گوید بازبینی و ارزیابی معقولانه در مکان یابی این طرح ضرورتی اجتناب ناپذیر و از حقوق انسانی جوامع همجوار آن می باشد.
قوانین چه می گویند؟!
این فعال محیط زیست افزود: «بنا بر قوانین محیط زیست استحصال حریم سواحل جزر و مدی، پهنه های گلی و خورها ممنوع می باشد. بدین سبب مکانیابی اجرای طرح تکثیر لارو میگو در تالاب بردستان نامناسب است و خارج از اصول و ملاحظات زیست محیطی در پهنه جزر ومدی سواحل دیرو تالاب بردستان و حوزه رویش جنگل های حرای آنست.»
وی اضافه کرد: «همچنین راه اندازی جاده مواصلاتی مسیر روان آب ها و سیلاب های ناشی از بارش را به حریم حراها کاملا مسدود می نماید که سبب نابودی کامل این زیستگاه می شود.»
نسبت حفظ محیط زیست با توسعه پایدار
به گزارش خشکشوئی آنلاین به نقل از ایسنا، جنگل های حرا بعنوان بستر مناسبی برای رشد گونه های مختلف آبزی دارای خاصیت های منحصر به فرد بسیاری است. در کنار ارزش زیست محیطی، آنها محیط مناسبی برای جذب توریست و رونق اقتصاد محلی مردمان ساحل نشین هستند. حفظ این جنگل ها در کنار توسعه ی زیرساخت های گردشگری می تواند ضامن توسعه پایدار منطقه نیز باشد.
علاوه بر بستر مناسب این اکوسیستم های بکر ساحلی برای جذب گردشگر، قوانین زیست محیطی در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران و همین طور تعهد اخلاقی و انسانی به نسل های آینده ایجاب می کند نگهداری، حفظ و توسعه ی پایدار این عرصه های طبیعی در بالاترین میزان حساسیت بین مسئولین و شهروندان قرار داشته باشد.
و حالا مردم محلی و دوستداران محیط زیست می خواهند بدانند عاقبت چنین پروژه هایی که تخریب مسلم محیط زیست و طبیعت منطقه هستند چه می شود و اصلا چرا و چگونه چنین مجوزهایی در جوار جاذبه ها و محیط های طبیعی ساحل و کوه و جنگل و بستر دریا ستاندن می شود که پس از آن برای حفظ طبیعت نیاز به جنگ و جنجال میان مردم و منطقه با سازمان ها و فعالان صنعتی باشد؟
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب