درام چند ثانیه ای گندم و آینده مبهم کودکان اینفلوئنسر
به گزارش خشکشوئی آنلاین موج استفاده از کودکان در شبکه های اجتماعی با هدف جذب مخاطب و بعنوان مدلهای تبلیغاتی چند سالی است که فراگیر شده؛ غافل از آنکه والدین این کودکان به آثار سوء روانی و اجتماعیِ در معرض عموم قرار دادن زندگی کودکان خود بیندیشند. در این میان طرح این پرسش که «نقش نهادهای آموزشی برای آگاهی دهی به والدین و مخاطبان این روایت های دیجیتالی کجاست؟» ضروری به نظر می آید.
به گزارش خشکشوئی آنلاین به نقل از ایسنا، به تازگی ویدئویی از کودکی در شبکه های اجتماعی انتشار یافته است؛ روایتی دراماتیک از دختری به نام "گندم" که از ادراکی عمیق سخن می گوید. او به زیبایی اشاره می کند که اگر من بزرگ شوم، پدرم را از دست می دهم و از عدم علاقه خود به گذر زمان سخن می گوید. مخاطبان با او ابراز همدردی می کنند و با واکنش به این روایت بصری و نشر آن از او -در واقع از والدین او- حمایت می کنند.
این کودک تنها یک نمونه از صدها و هزاران کودک اینفلوئنسری است که گرفتار زندگی دیجیتالی شده است. پیج های رو به رشدی که والدین با تبدیل فرزندان خود به سوژه داده های روایی، به جذب مخاطب و رونق کسب و کارشان می پردازند.
دکتر حمیدرضا بیژنی، جامعه شناس در گفتگو با ایسنا، به پیشینه ای دراین باره اشاره و اظهار می کند: از اوایل دهه ۱۹۹۰ که فناوری های دیجیتال شروع به بازتولید ساختارهای زندگی روزمره کردند، نگرانی های چندانی پیرامون ماندگاری تصاویر و ثبت خاطرات دوران کودکی وجود نداشت. پژوهشگران حوزه ی رسانه، مطالعات فرهنگی، علوم تربیتی و جامعه شناسان و فعالان سیاسی تمرکزشان بر سر دادن سوگ سیاوش هایی بود که کودکی خویش را از دست داده اند و آنچه نادیده انگاشته شد، خطر «مرگ بزرگسالی» و سایه انداختن همیشگی کودکی بر زندگی تا انتهای عمر بود که از آن با عنوان «کودکی همیشگی» یاد می شود.
وی می افزاید: از خصوصیت های ذاتی انسان ها، ماهیت فرایندی بودن رشد ذهنی آنها است. زندگی انسان ها، یک سیر دائمی کسب دانش است. این دانش، گاه تجربه ای زیسته و گاه، آموزشی مدون به دست استاد است و آنچه ثابت است، یادگیری و رشد مداوم است. این امر سبب می شود انسان، پیوسته به گذشته خویش بنگرد و با قضاوت آنها، راه پیش روی خویش را ترسیم کند.
بیژنی با اشاره به اینکه بر این اساس، در طول زندگی خاطرات بسیاری است که او (کودک) تمایل به حذف و فراموشی آنها دارد اظهار می کند: این فرآیند، موضوعی است که در عصر رسانه های دیجیتال تحت تاثیر قرار گرفته است. آن طور که کیت آیکهورن (2019) در کتاب «پایان فراموشی: بزرگ شدن در عصر رسانه های دیجیتال» بیان می کند، عصر دیجیتال، تبدیل به عصر آخر فراموشی شده است. اگر در گذشته فردی از یک تصویر خجالت می کشید به سادگی آنرا از آلبوم خانوادگی خود بیرون می آورد و از بین می برد و در عرض چند ثانیه یک خاطره ناخوشایند از زندگی او پاک می شد. موضوعی که در عصر دیجیتال تقریباً غیر ممکن است.
این جامعه شناس می افزاید: حتی اگر عکسی را در رسانه های دیجیتال شخصی پاک کنید، تقریباً غیر ممکن است که بدانید آیا تصویر برای همیشه از بین رفته است یا خیر. آیا عکس فقط در یک دستگاه وجود دارد؟ آیا قبلاً توسط والدین با ده ها نفر از دوستان و خویشاوندان به اشتراک گذاشته شده است؟ آیا کسی آنرا به اندازه کافی زیبا یا سرگرم کننده دانسته تا آنرا در صفحه شبکه اجتماعی اش بازنشر کند؟ عکس یا فیلم از کجا پخش شده است؟ آیا میتوان تمامی نسخه ها را بازیابی کرده و آنان را از بین برد؟ عمل تخریب که در گذشته فقط چند ثانیه زمان می برد، حالا تبدیل به عملیاتی مهیب و تقریباً غیر ممکن شده است.
وی ضمن اشاره به این که بعنوان نمونه، در ایام گذشته، ویدئویی در شبکه های اجتماعی بازنشر شده است که از تماشای آن درد عمیقی را در جان احساس می کنم می گوید: داستان کلیپ یک دقیقه ای، روایتی دراماتیک از دختری است که از ادراکی عمیق سخن می گوید. او به زیبایی اشاره می کند که اگر من بزرگ شوم، پدرم را از دست می دهم و از عدم علاقه خود به گذر زمان سخن می گوید و اشک از چشمان مخاطب دلسوز سرازیر می شود. مخاطبان با او ابراز همدردی می کنند و با واکنش به این روایت بصری و نشر آن از او -در واقع از والدین او- حمایت می کنند.
مسئول پنهان این میدان: نهادهای آموزشی!
بیژنی ادامه می دهد: اما در پشت این روایت دراماتیک، جنایتی برای آینده چنین کودکانی خفته است.
این جامعه شناس در ادامه سوالاتی مطرح کرده و می گوید: نتیجه انتشار بی حد خاطرات کودکی چنین افرادی چیست؟ روزی که این کودکان دوست داشتنی ما به مدرسه برود، چگونه با آنها برخورد می شود؟ این اندیشه که این کودکان چگونه در شهر مقرر است راه بروند و زندگی کنند؟ نوجوانی و جوانی شان به چه شکلی می گذرد؟ اگر آنها در راه رشد، جذابیت خویش را از دست دهد و شهرتشان رو به افول بگذارد، آیا توانایی تحمل بار روانی این شکست سخت را خواهند داشت؟ آیا والدین می دانند که نتیجه افول شهرت در مواقعی که فرد نتواند آنرا بپذیرد صدمه های روانی، انحرافات اخلاقی، اعتیاد و گاهی خودکشی است؟ آیا گندمهای ۱۷ ساله از خاطراتی که در کودکی از او ثبت شده راضی هیتند؟ آیا این کودکان در ۱۷ سالگی از تبدیل شدنشان به ابزاری جهت کسب توجه و یا درآمد خشنود هستند؟ آیا کسانی که ناظر بر این تجاوز آشکار بر حریم خصوصی فرزندان هستند در صورت هرگونه بروز مشکل در زندگی آنها توانایی بخشش خویش را دارند؟.
وی تاکید می کند: هستند پیج های رو به رشدی که والدین با تبدیل فرزندان خود به سوژه داده های روایی، به جذب مخاطب و رونق کسب و کار خود می پردازند. و چه خوش به حال هزاران کودکی که به دلیل عدم اقبال مخاطبان، از این ماجرا جان سالم به در بردند.
بیژنی تصریح می کند: باز و باز و باز جای خالی همیشگی نهادهای آموزشی است که در این نقطه حس می شود تا به والدین اخطار دهند که چگونه با دست خود آینده فرزندان خویش را به خطر می اندازند و به مخاطبان اخطار دهند روایت های دیجیتالی که تنها برای تفریحی زودگذر تماشا می کنند، چگونه حیات بزرگسالی آن کودک را به خطر می اندازند و به کودکان بیاموزند که زندگی در شبکه های اجتماعی چگونه آینده ای را برای آنها رقم خواهد زد.
منبع: laundrybox.ir
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب