کاهش ضخامت لایه اوزون مبتلاشدن به این بیماریها را بیشتر می کند
تسنیم نوشت: همواره شاهد مطرح شدن مبحث تأثیرات آلودگی هوا بر تشدید تخریب لایه اوزن بوده ایم، اما سؤال اینجاست که این ادعا تا چه اندازه علمی است؟ یک کارشناس سازمان محیط زیست به این سوال پاسخ می دهد.
سید شفیع موسوی، کارشناس لایه اوزن سازمان محیط زیست در ارتباط با تغییرات ضخامت لایه اوزن در دهه های اخیر اظهار نمود: بطور کلی تقریباً هیچ تغییرات چشمگیری بین سالهای ۱۹۹۷ تا ۲۰۱۶ در ستون کلی اوزن بین مدارهای ۶۰ درجه شمالی و جنوبی دیده نشده و مقدار تغییرات آن تقریباً زیر دو درصد میانگین تغییرات حد فاصل سالهای ۱۹۶۴ تا ۱۹۸۰ تخمین زده می شود، اما با این وجود از سال ۲۰۰۰ میلادی در بیرون از نواحی قطبی ضخامت اوزن در استراتوسفر بالایی بین یک تا سه درصد در هر دهه افزایش داشته است. وی افزود: تغییرات یا ترمیم لایه اوزن در نیمه دوم قرن حاضر با الگوهای مختلف افزایش و کاهش خود کمی پیچیده به نظر می رسد؛ در صورتیکه انتظار می رود حفره بزرگ اوزن جنوبگان در فصل بهار در دهه ۲۰۶۰ به سطح میزان قبلی خود قبل از سال ۱۹۸۰ برسد، این رقم در عرض های جغرافیایی میانه نیمکره شمالی در دهه ۲۰۳۰ و عرض های متوسط نیمکره جنوبی در اواسط قرن حاضر یعنی ۲۰۵۰ به مقادیر پیش از ۱۹۸۰ تغییر می یابد. این کارشناس لایه اوزن سازمان محیط زیست در ارتباط با میزان ترمیم لایه اوزن در کشور اظهار داشت: ایران جز سرزمین های عرض های متوسط نیمکره شمالی است که مطابق خروجی مدلها انتظار می رود در دهه سی قرن بیستم میلادی، ترمیم این لایه روی سرزمین های هم عرض ایران انجام بگیرد. ضمناً میانگین اوزن روی سرزمین ایران حدود ۲۸۶ دابسون با حداکثر و حداقل ۳۱۰ و ۲۶۶ در ماه های مارس و اکتبر به ترتیب در نوسان است که در دهه های گذشته کاهش شایان توجهی نداشته که همین ناهنجاری بسیار ضعیف با سرعت ۰.۰۹ دابسون در هر دهه رو به افزایش است. موسوی درباره تأثیر افزایش آلودگی های محیطی بر روی روند تخریب لایه اوزن توضیح داد: ذرات آلاینده هوا که سلامت موجودات زنده را تحت تأثیر قرار می دهد بوسیله اندازه گیری ها توسط ۶ شاخص شامل ذرات کمتر از ۱۰ و ۲.۵ میکرونی، اوزن، منواکسیدکربن، دی اکسیدنیتروژن و دی اکسیدسولفور صورت می گیرد که بیشتر جهت بررسی کیفیت هوای شهری مورد استفاده قرار می گیرند. این آلاینده ها مستقیماً در تخریب مولکول اوزن در لایه استراتوسفر دخالت ندارند و برای اندازه گیری تخریب اوزن فاکتورهای آلودگی نظیر میزان اتم کلر و برم موجود در جو ملاک است. وی با اشاره به اثرات سوء کاهش ضخامت اوزن و افزایش تابش های فرابنفش بیان کرد: دامنه اثرات زیان بار تابش فرابنفش خورشید خصوصاً در امواج نوع B فرابنفش (۲۸۰ تا ۳۱۵ نانومتر) طیف گسترده از حیات زنده جانوری، گیاهی و همین طور عناصر غیرزنده را شامل می شود. یکی از این زیان ها بیماریهای پوستی و چشمی است که می تواند منجر به مرگ و کوری شود و یا مبتلاشدن به انواع بیماریهای پوستی و چشمی مانند آب مروارید، سرطان پوست ملانوما و بیماری چشمی آب سیاه را همراه داشته باشد. کارشناس لایه اوزن سازمان محیط زیست اشاره کرد: افزایش این نوع از تابش فرابنفش عوارض دیگری نظیر سرکوب DNA، ظهور و بروز خیلی از بیماریهای پوستی نظیر پیرپوستی و پیسی، به خطر افتادن زنجیره غذایی اقیانوس ها و خشکی ها، کاهش محصولات زراعی، کاهش عمر مفید خیلی از اجسام ثابت و متحرک تحت مصرف انسان را به همراه دارد. علاوه بر این می تواند به عنوان تشدید ظهور آلاینده ثانوی اوزن در هوای شهری نیز دخالت داشته باشد. بیشتر بخوانید: دقت تشخیص سطح اُزون ۱۰۰ برابر شد ۴۷۴۷
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب