سفری رازآلود به عمیق ترین گودال زمین
به گزارش خشکشوئی آنلاین، خراسان نوشت: حقیقت آن است که سفر کردن به عمیق ترین نقطه شناخته شده کره زمین که در زیر اقیانوس آرام قرار دارد، بسیار خطرناک می باشد. بنابراین است که تابحال فقط ۳ نفر جرئت آنرا پیدا کردند تا سرکی به آن جا بکشند.
حقیقت آن است که سفر کردن به عمیق ترین نقطه شناخته شده کره زمین که در زیر اقیانوس آرام قرار دارد، بسیار خطرناکست. بنا بر این است که تابحال فقط ۳ نفر جرئت آنرا پیدا کردند تا سرکی به آن جا بکشند و اطلاعاتی از عمیق ترین نقطه کره زمین را برای همه ما از سفر ۳ تا ۵ ساعته شان به سوغات بیاورند.
یکی از علل خطرناک بودن چنین کنجکاوی اینست که به ازای هر ۱۰ متر سفر زیر سطح اقیانوس فشار به میزان یک اتمسفر افزایش می یابد؛ ازاین رو سفر به «چلنجر دیپ» یا عمیق ترین نقطه جهان می تواند یک وسیله نقلیه دریایی را تحت فشاری قرار دهد که معادل وزن ۵۰ هواپیمای بزرگ است. در طول تاریخ، تنها سه نفر حدود سه ساعت را صرف کاوش در عمیق ترین نقطه شناخته شده بستر دریای سیاره زمین کرده اند.
اخیرا دانشمندان چینی آغاز به حفر حفره ای به طول ۱۰هزارمتر در زمین کرده اند که عمیق ترین حفره ای است که تابحال در این کشور حفر شده است. این تیم امیدوار است که با حفاری از راه ۱۰ لایه سنگ، به صخره هایی از دوره کرتاسه برسد که قدمت آن به ۱۴۵ میلیون سال می رسد.
طبق گزارش بلومبرگ، این پروژه که اخیرا شروع شده، می تواند برای شناسایی منابع معدنی و همینطور کمک به ارزیابی خطرات زیست محیطی مانند زلزله و فوران های آتش فشانی استفاده گردد. به همین بهانه و در پرونده امروز زندگی سلام، می خواهیم از رازهای «گودال ماریانا» بگوییم و اینکه در عمیق ترین گودال زمین چه خبر است؟ با ما باشید.
از گودال ماریانا چه می دانیم؟ با وجود پیشرفت فناوری هنوز نتوانسته ایم خیلی از مسائل اعماق اقیانوس ها را رازگشایی نماییم. اگر یک کیلومتر از سطح آب به دل اقیانوس بزنیم، با تاریکی مطلق روبه رو می شویم؛ نقطه ای که چشم، چشم را نمی بیند، اما حیات در عمق تاریک اقیانوس ها هم جریان دارد. شاید بتوان ادعا کرد که کمبود امکانات اکتشافی، فشار آب در اعماق پایین که معادل با وزن ۵۰ هواپیمای بویینگ است و آبزیان غول پیکری که در یک چشم برهم زدن می توانند انسان ها را ببلعند، از موانع گسترش اکتشافات بشر در عمق دریاها و اقیانوس ها هستند.
گودالی در نزدیکی جزایر ماریانا «فرورانش» یکی از چندین روشی است که صفحات تکتونیکی با یکدیگر تعامل دارند. در جریان پدیده فرورانش در ۱۸۰ میلیون سال پیش، صفحه اقیانوس آرام در زیر صفحه ماریانا لغزیده و در نتیجه آن، گودال ماریانا و قوس جزایر ماریانا شکل گرفتند.
این گودال در نزدیکی جزایر ماریانا واقع و به همین دلیل، ماریانا نام گذاری شده است. عمیق ترین نقطه زمین و ژرف ترین گودال اقیانوسی جهان در غرب اقیانوس آرام، شرق جزایر ماریانا و در نزدیکی گوام واقع شده است. طول این گودال هلالی شکل ۲۵۵۰ کیلومتر و عرض آن ۶۹ کیلومتر است.
تلاشهای نافرجام در رابطه با عمق این گودال اولین گزارش در رابطه با گودال ماریانا در ارتباط با مأموریت اکتشافی «چلنجر» است. پژوهشگران بریتانیایی این مأموریت سال ۱۸۷۵ با بهره گیری از یک طناب عمق یاب، عمق این گودال را ۴۴۷۵ متر تعیین کردند. در اندازه گیری دیگری که سال ۱۸۹۹ انجام شد، عمق گودال ماریانا ۹۶۳۶ متر اعلام گردید. در سال ۱۹۵۱، کشتی تحقیقاتی «چلنجر دو» متعلق به نیروی دریایی سلطنتی بریتانیا با بهره گیری از صدای اکو تعیین عمق آب از راه ارسال سیگنال صوتی به داخل آب، عمقِ عمیق ترین نقطه گودال ماریانا را ۱۰۹۰۰ متر تعیین کرد.
گفته می شود عمیق ترین بخش گودال ماریانا در آخر جنوبی آن واقع شده است که «چَلنجر دیپ» نامیده می شود و ۱۰۹۸۴ متر عمق دارد؛ البته برخی اندازه گیری ها، عمقِ عمیق ترین بخش گودال را تا ۱۱۰۳۵ متر هم اعلام نموده اند؛ ازاین رو اگر به صورت فرضی، قله اورست به ارتفاع ۸۸۴۸ متر در عمیق ترین بخش گودال ماریانا قرار بگیرد، بیشتر از دو کیلومتر آن همچنان زیر آب باقی می ماند. با این وجود، هنوز نمی دانیم که عمق این گودال دقیقاً چقدر است.
اولین کسانی که به گودال ماریانا رفتند اولین گزارش در رابطه با گودال ماریانا در ارتباط با مأموریت اکتشافی «چلنجر» در سال ۱۸۷۵ بود و به همین دلیل، عمیق ترین بخش گودال، «چلنچر دیپ» نام گذاری شده است. تابحال چندین مأموریت سرنشین دار و بدون سرنشین در این منطقه انجام شده است. اولین مأموریت سرنشین دار در ارتباط با زیردریایی تحقیقاتی ساخت ایتالیا و متعلق به نیروی دریایی آمریکا به نام «بتیسکف تریسته» بود که در ژانویه سال ۱۹۶۰ انجام شد. «دان والش» و «ژاک پیکارد»، دو دریانورد عضو نیروی دریایی آمریکا، اولین کسانی بودند که به منطقه چلنجر دیپ سفر کردند.
سیستم های عمق یاب، عمق گودال را ۱۱۵۲۱ نشان دادند که بعدها بازبینی و عمق آن ۱۰۹۱۶ متر اعلام گردید. سفر «والش» و «پیکارد» به این این گودال، حدود ۵ ساعت زمان برد، اما تنها ۲۰ دقیقه توانستند در این ژرف چاله بمانند و بروز یک مشکل در این زیردریایی سبب شد تا عطای جست وجو را به لقایش ببخشند، چون اساسا حفظ جان بسیار شیرین تر از کشف رازهای ماریانا بود.
این دو نفر اعلام نمودند که در طول این سفر از دیدن موجودات زنده در نقاطی از دریا که تصور می شد امکان بقا در آنها وجود ندارد، بهت زده شده اند. آنها توانستند رسوبات و چند موجود زنده ناشناخته را برای تحلیل و بررسی به سطح آب بیاورد. دکتر «جین فلدمن»، اقیانوس نگار بازنشسته ناسا که بیشتر از ۳۰ سال در این سازمان فعالیت نموده است، می گوید: «بعد از این سفر، تمام پیش فرض های ما در رابطه با اقیانوس کنار گذاشته شد.» دو مأموریت بدون سرنشین Kaiko و Nereus دیگر به ترتیب در سالهای ۱۹۹۶ و ۲۰۰۹ انجام شدند و عمق گودال ماریانا در ۳ مأموریت اول، بین ۱۰۹۰۲ تا ۱۰۹۱۶ متر تخمین زدند.
مشاهدات کارگردان فیلم تایتانیک در گودال ماریانا یکی از معروف ترین مأموریت های سرنشین دار به نام فیلم ساز کانادایی، «جیمز کامرون» ثبت شده است. وی در مارس ۲۰۱۲ با زیردریایی دیپ سی چلنجر به گودال ماریانا سفر کرد. این سفر حدود سه ساعت به طول انجامید. «جیمر کامرون»، کارگردان فیلم هایی مثل تایتانیک و آواتار، در این سفر به عمق ۱۰۹۰۸ متری اقیانوس رفت و رکوردشکن شد. او پس از این سفر در کنفرانسی مطبوعاتی اظهار داشت که سفرش اندکی با برنامه ریزی ها متفاوت بود.
فرود او بر بستر گودال ماریانا ۲.۵ ساعت به طول انجامید و به جای آن که ۶ ساعت به گشت وگذار و نمونه برداری مشغول شود، فقط ۳ ساعت را توانست به این بخش اختصاص دهد. دلیل نیمه کاره ماندن برنامه کاوش، نشت مایع هیدرولیک از بازوی روباتیک زیردریایی بود که نه تن ها قابلیت حرکت و جمع آوری نمونه ها را از زیردریایی سلب کرد که جلوی دید کامرون را هم گرفت. بنا بر این او سفر را نیمه کاره گذاشت و با رها کردن بخش های فولادی که به صورت مغناطیسی به زیردریایی متصل شده بودند، صعود به سطح اقیانوس را شروع کرد.
بخش صعود ۲۰ دقیقه سریع تر از پیشبینی ها انجام شد و کامرون بعد از ۷۰ دقیقه به سطح آب رسید. کامرون اظهار داشت که بستر گودال ماریانا بسیار هموار و نرم بود. وی در بستر گودال ماریانا هیچ ماهی یا موجود زنده ای بزرگ تر از ۲.۵ سانتی متر مشاهده نکرد و تنها موجودی که در آن جا وجود داشت، آمفی پادهای کوچک بود. آمفی پادها موجوداتی شبیه میگو هستند که در بستر دریاها و اقیانوس ها زندگی و تغذیه می کنند و در تمام مناطق دریایی یافت می شوند.
در کنار تصاویر گرفته شده توسط دوربین های پیشرفته زیردریایی، کامرون موفق شد ۵۰ میلی لیتر نمونه از آب شور موجود در نزدیکی بستر گودال ماریانا جمع آوری کند. زیست شناسان مدعی شدند که در آینده با بررسی این نمونه ها بتوانند موجودات میکروبی احتمالی درون آنرا شناسایی کنند. به قول دانشمندان، شرایط درون گودال ماریانا شبیه به شرایط اقیانوس موجود زیر پوسته اروپاست که بنظر می رسد مستعد پیدایش حیات باشد.
یک کیسه پلاستیکی در این گودال پیدا شد! علاقه مندی به کشف اسرار گودال ماریانا همچنان ادامه دارد. در سال ۲۰۱۹، «ویکتور وسکوو» آمریکایی با هزینه شخصی توسط زیردریایی «لیمیتینگ فکتور» به عمق ۱۰۹۲۸ متری این گودال سفر کرد. او پس از این سفر، اطلاعات ناراحت کننده ای را از اثر انسان بر طبیعت به نمایش گذاشت. او اظهار داشت که یک کیسه پلاستیکی و چند کاغذ شکلات را در کف گودال ماریانا یعنی در یکی از دورترین نقاط کره زمین، مشاهده کرده است. در سال ۲۰۲۰ هم زیردریایی تحقیقاتی بدون سرنشین «ویتاز» به عمق ۱۰۰۲۸ متری گودال ماریانا رفت.
اثبات حیات و زیست بوم بیگانه در عمق ۶ هزار متری دانشمندان با بررسی نتایج مأموریت های انجام شده به گودال ماریانا توانستند ثابت کنند که حیات زیر عمق ۶ هزار متر وجود دارد و یک زیست بوم (اکوسیستم) کاملا بیگانه با کرم های غول پیکر، صدف ها و خرچنگ ها و آنچه در دریچه های زیر دریا زندگی می کنند، وجود دارد. آنان به جای تکیه بر نور خورشید برای فرایندهای اساسی از انرژی شیمیایی حاصل از تراوش های گرمابی و دریچه های تشکیل شده توسط ماگمایی که از زیر کف اقیانوس بیرون می آیند، استفاده می نمایند.
آب سرد دریا از شکاف های کف دریا نفوذ می کند و بر اثر برخورد با سنگ های گرم شده توسط ماگما تا ۴۰۰ درجه سانتی گراد گرم می شود. واکنش های شیمیایی مواد معدنی حاوی گوگرد و آهن را تولید می کنند و دریچه ها آب غنی از مواد مغذی را به بیرون می فرستند که از زیست بوم حیات دریایی غیرعادی که در اطراف آنها جمع شده است پشتیبانی می کند.
«الکس راجرز» بوم شناس دریایی استاد زیست شناسی حفاظتی در دانشگاه آکسفورد می گوید: «ما نقشه های بهتری از سطح ماه نسبت به کف دریا داریم، چونکه آب دریا برای رادار و سایر روش هایی که ما برای نقشه برداری از زمین استفاده می نماییم، مات است. با این وجود، ۱۵۰ سال اقیانوس شناسی مدرن منجر به درک بهتر خیلی از جنبه های اقیانوس مانند حیات موجود در آن، شیمی و نقش آن در سیستم زمین شده است.»
گودال ماریانا میزبان موجودات یکتای دریایی دانشمندان تا مدت ها تصور می کردند که باتوجه به فشار فوق العاده زیاد و نبود نور، هیچ موجودی نمی تواند در عمیق ترین گودال زنده بماند، اما کاوش ها این عقیده را تغییر دادند. حالا ما می دانیم که گودال ماریانا میزبان گونه های عجیب و منحصربه فردی از حیات است. این موجودات در نبود نور خورشید، از آب های پراملاحی استفاده می نمایند که از مجراهای گرمایی خارج می شوند.
این مواد پشتیبان حیات از واکنش های شیمیایی میان آب دریا و ماگمایی به وجود می آیند که از کف اقیانوس خارج می شوند. در ادامه با چند نمونه از موجوداتی که در گودال ماریانا زندگی می کنند، آشنا خواهیم شد.
اختاپوس هشت پای گوش دراز - گوش های این موجود غول پیکر متناسب با نام و جثه اش است که هرکدام از آن به ۳۰ سانت می رسد؛ چشمان ریز و دهانی چروکیده، هیبت این موجود دریایی را دو برابر می کند. هشت پای درازگوش به اعماق آب بسیار علاقمند است و در فاصله ۲۹۸۷ تا ۳۹۶۲ متری از سطح دریا شنا می کند. این اختاپوس بدن مقاومی دربرابر سرما دارد و به سادگی می تواند سرمای فیل اَفکن قطب را تحمل کند. اختاپوس ها، شکار را با دهان منقار مانند خود خُرد می کنند، اما این موجود طعمه خویش را به سادگی می بلعد.
اژدها ماهی - اسم و ظاهر این آبزی باهم بسیار تناسب دارد و یک قاتل تمام عیار در اعماق آب های جهان است. باآنکه نام ماهی را یدک می کشد، اما فلس ندارد؛ جنس بدنش شبیه به مار است. این ماهی از عمق ۲۱۳ تا ۱۸۲۸ متری شنا می کند، بدن این آبزی به معنای واقعی منحصر به فرد است که توانایی تولید نور به رنگ قرمز را دارد. در فَک پایین این موجود یک هالتر یا برآمدگی وجود دارد که سبب گمراهی شکار می شود؛ طعمه خوش خیال با تصور اینکه به یک شکار دست یافته، گرفتار این غول بی شاخ و دُم می شود. تصور می شود، این ماهی قبل از آن که به طعمه خود حمله کند به شکار نور می تاباند.
ماهی چشم بشکه ای - همان گونه که نفت بعنوان طلای سیاه شناخته می شود، نور هم در دنیای تاریک اعماق دریا بسیار پرارزش است. این آبزی، یک سَر شفاف دارد که درون آن چشمان بشکه ای شکل این ماهی قرار دارد که به صورت معمول رو به بالا است و به وسیله آن می تواند حتی شَبحی از شکار را در تاریکی مطلق اقیانوس ببیند. این آبزی تا سال ۱۹۳۹ ناشناخته بود؛ زمانیکه از محل زندگی خود به فاصله ۷۶۲ متری بیرون آمده بود، توسط انسان ها شکار شد. اطلاع زیادی از خصوصیت های این ماهی هنوز در دسترس نیست.
کوسه چین دار - این آبزی بدنی مدور و به شکل مار دارد. اجداد کوسه های چین دار امروز حدود ۸۰ میلیون سال پیش یعنی زمانیکه دایناسورها روی زمین حکمرانی می کرده اند؛ درون آب ها زندگی می کردند. این کوسه در عمق ۱۲۱۹ متری زندگی می کند و برای اینکه اکسیژن درون آب را به خوبی جذب نماید، شش ردیف آبشش پرزدار دارد. این غارتگر دریایی که به هیچ طعمه ای رحم نمی کند، ۲۰ ردیف دندان سه گانه دارد. این ماهی ها یک متر و ۸۰ سانتی متر طول دارد.
کرم زامبی - این مخلوقات ترسناک مسلماً در شمار زامبی های مرسومی که شما می شناسید قرار ندارند، چونکه به جای مغز، از استخوان وال و دیگر ماهیان ساکن اعماق اقیانوس تغذیه می کنند! البته حتی روش تغذیه آنها هم متفاوت می باشد. کرم های زامبی فاقد چیزی به نام دهان واقعی هستند. به همین خاطر با ترشح اسید و به کمک نوعی باکتری استخوان را حل و سپس پروتئین و چربی حاصل از آنرا هضم می کنند. بدن این کرم از پرزهایی تشکیل شده که به سادگی می تواند اکسیژن درون آب را مصرف و تا ۵ سانتی متر رشد کند.
اکتشافاتی که همچنان ادامه دارد... اکتشافات در عمق «گودال ماریانا» همچنان ادامه دارد و هر روز با پیشرفت فناوری های تحقیقاتی و اکتشافی، اسرار جدیدی از این منطقه اعجاب انگیز رمزگشایی می شود. باآنکه گودال ماریانا امروزه بعنوان ژرف ترین گودال اقیانوسی جهان شناخته می شود، اما هنوز نقاط ناشناخته زیادی در دل اقیانوس ها وجود دارد. شاید در آینده ای نه چندان دور، نقطه دیگری در جهان بتواند این عنوان را از آن خود کند.
227227
منبع: laundrybox.ir
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب