وقتی می گویید سالانه بیست درصد به ظرفیت پذیرش دانشجوی پزشکی اضافه نماییم، یعنی رتبه60000 کنکور وارد دانشکده پزشکی شود
به گزارش خشکشوئی آنلاین، نظام بهداشت و سلامت کشور در کنار نظام آموزشی و نظام تأمین و بیمه اجتماعی سه زیرساخت مهم اجتماعی کشور هستند که در نیم قرن اخیر تحولات و ارتقاء قابل ملاحظه ای را شاهد بوده اند. ولی حالا چند سال است که هر سه نظام و بیش از همه زیرساخت نظام بهداشت و سلامت از راه بخش آموزش آن تحت فشار شدید قرار گرفته است.
به گزارش خشکشوئی آنلاین به نقل از خبر آنلاین عباس عبدی در رزونامه اعتماد نوشت: مساله مهم تر از تخریب این زیرساخت، وجود نیروهایی است که دنبال چنین تخریبی هستند. این نیروهای تخریبی در عرصه های مختلف حضور دارند و مشغول انجام وظیفه و ماموریت هستند.
این اقدام از سال ۱۴۰۰ شروع شد که تندروهای مخالف علم، عهده دار امور شدند. هدف اصلی آنها هم رشته های پزشکی و دندانپزشکی بود. بی اعتبار کردن نهاد پزشکی بزرگ ترین موفقیت برای شبه علم است. این کار را با رشته های مهندسی و علوم نمی توانند انجام بدهند. با علوم اجتماعی و انسانی هم نیاز ندارند چنین کنند، چون خودشان را علامه این علوم جا می زنند! ولی نه می توانند خودرا پزشک غالب کنند و نه می توانند مردم را از مراجعه به پزشک منصرف کنند. بنابراین با تخریب نظام و آموزش پزشکی این هدف را محقق می کنند.
در سال ۱۴۰۰، کل پذیرفته شدگان سالانه رشته های پزشکی و دندانپزشکی در دانشگاه های دولتی و آزاد نزدیک به ۱۰ هزار نفر بود. تغییر این ظرفیت تابع اصولی است. قبل از هر افزایشی در ظرفیت، باید تعداد مورد نیاز تخت آموزشی، اعضاء هیئت های علمی علوم پایه و بالینی، یونیت دندانپزشکی و کلاس های درس و فضای آموزشی، خوابگاه، ظرفیت سلف سرویس، همین طور تجهیزات پزشکی و... تأمین شوند. انجام همه اینها نیازمند تأمین بودجه است. البته در بیشتر موارد بودجه هم به تنهایی مشکل را حل نمی کند، ولی در هر صورت شرط ضروری آنست.
در سال ۱۴۰۰ تصویب کردند که سالانه ۲۰ درصد بر ظرفیت رشته پزشکی و دندانپزشکی اضافه شود. نخستین پرسش این بود که فرض نماییم اجرای این سیاست عملی بود، آیا چنین کاری با سایر سیاستها و اهداف تطابق داشت؟ اسناد نشان داده است که مطابق اهداف برنامه هفتم نیاز به این تعداد تربیت پزشک نیست و نبوده است، چون مطابق آن برنامه در انتهای سال ۱۴۰۷، حدود ۲۰۰ هزار پزشک باید داشته باشیم که هم اکنون بالای ۱۷۰هزار هستند و ظرفیت قبلی با اندکی افزایش می توانست این هدف را محقق کند. ضمناً فراموش نکنیم که هدف تعیین شده احتمالاً تنها هدفی از برنامه است که بصورت کمّی محقق می شود و همه اهداف جدی دیگر مثل برنامه های قبلی محقق نخواهد شد. مثل این است که تعیین کنند تولید شیر در کشور دوبرابر شود، چون این کار را نمی توانند انجام بدهند، به جایش به همان میزان آب می ریزند داخل شیر و می گویند تولید شیر دوبرابر شد. تازه آب شور می ریزند! و کل شیر را خراب می کنند.
اگر از این مساله بگذریم، فرض نماییم که بودجه هم باشد، آیا ممکنست سالی ۲۰ درصد به ظرفیت اضافه و امکانات لازم را هم تأمین کرد؟ بطور قطع خیر. در ایران شاید بتوان سالانه ظرفیت پذیرش را ۵ تا ۷ درصد اضافه و امکانات آنرا هم فراهم نمود. این به شرطی است که بودجه و امکانات باشد، در صورتیکه اصلا چنین بودجه ای نیست. طبق ادعای معاون آموزشی وزارت بهداشت فقط حدود ۱۰ درصد بودجه مورد نیاز این برنامه تأمین شده است. بر طبق این مصوبه پذیرش دانشجویان پزشکی و دندانپزشکی در سالهای قبل چنین بوده است. (شامل دانشگاه های دولتی و آزاد)
حالا ببینیم که کمبودها برای چنین ظرفیتی چطور است؟ ۳۳۱۶۷ تخت آموزشی؛ ۳۳۵۳ عضو هیئت علمی علوم پایه؛ ۳۴۲۹ هیئت علمی بالینی؛ ۲۸۲۳ هیئت علمی دندانپزشکی؛ ۳۸۵۴ یونیت دندانپزشکی. جالب است که همه این کمبودها در سال ۱۴۰۴ خیلی بیشتر از کمبودهای سال ۱۴۰۳ است. ظرفیت واقعی دانشگاه های پزشکی ایران برای پذیرش دانشجوی پزشکی عمومی و برمبنای معیارهای کالبدی، اندکی بالاتر از ۴ هزار دانشجو است. حال بالاتر از سه برابر این ظرفیت دانشجو پذیرفته می شود. البته این ظرفیت بر طبق معیارهای تعدیل شده مصوب ستاد انقلاب فرهنگی حدود ۶۹۰۰ دانشجو است و بر طبق معیارهای جدیدتر شورای عالی انقلاب فرهنگی حدود ۷۶۰۰ نفر است که باز هم تعداد پذیرش دانشجو دوبرابر این رقم است.
نتیجه دیگر این افزایش ظرفیت حضور دانشجویانی با رتبه بالای ۶۰ هزار در بین قبول شدگان است. اینها مقرر است که به مناطق محروم بروند! تا محروم ترین اقشار به وسیله کم سوادترین پزشکان درمان شوند.
در اجرای این مصوبه تمامی دانشگاه های علوم پزشکی کشور نیازهای خود در زمینه سطح زیربنا، امکانات، تجهیزات، نیروی انسانی را همراه با بودجه لازم نوشته اند که تأمین اعتبارات مورد نیاز آنان در توان بودجه های موجود نیست، ازاین رو کیفیت کم می شود. مثل ریختن آب شور داخل شیر است. کلاس ها بسیار شلوغ است، به صورتی که جا برای نشستن هم نیست.
تصور کنید که یک دانشجو ایستاده و از لای در کلاس بخواهد درس استاد را دنبال کند. فقدان خوابگاه، فقدان تجهیزات، فقدان تخت آموزشی، تصور کنید که ده ها دانشجو دور یک تخت بیمار جمع می شوند! حتی حضور و غیاب هم از کلاس ها رخت بربسته است. تصاویر و فیلم های ساخته شده از این کلاس ها و محیط های آموزشی، جز تاسف برای نابخردی سیاست گذاری حس دیگری را ایجاد نمی کند، سقوط رتبه و کیفیت آموزشی پذیرفته شدگان، سقوط در فاکتورهای امکانات و تجهیزات و استاد و... بصورت تصاعدی باعث سقوط کیفیت نیروی آموزش دیده خواهد شد. عوارض پزشک آموزش ندیده و کم سواد و بی تجربه برای سلامت و درمان کشور بسیار بالاتر از نداشتن پزشک است.
حالا کافی است که ببینید کدام جناح و گروه محدودی هستند که از این سیاستهای ضد منطق دفاع می کنند؟ سیاست هایی که باعث نابودی زیرساخت بهداشت و درمان کشور خواهد شد. این افراد در همه حوزه ها هستند در سیاست خارجی، در اقتصاد، در صنعت، در بخش آموزش، در فرهنگ و... باآنکه بسیار معدود و اندک هستند ولی با مهار نهادهای تصمیم ساز، مثل موریانه درحال پوک کردن تنه های تنومند این درخت هستند.
آیا کسی در دولت هست که برای این عملکردهای ویرانگر پاسخی شایسته ارائه کند؟
منبع: خشكشوئی آنلاین
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب