افزایش لجاجت جمعی درپی شادی الزامی
به گزارش خشکشوئی آنلاین، یک جامعه شناس اظهار داشت: «وقتی مردم احساس کنند که حکومت به زور می خواهد آنها را شاد نشان دهد سطح بی اعتمادی افزایش می یابد و اتفاقا لجاجت جمعی هم شکل می گیرد.»
به گزارش خشکشوئی آنلاین به نقل از خبر آنلاین، عباس نعیمی جورشری جامعه شناس اظهار داشت: «نشاط اجتماعی به شدت امر طبقاتی است، نشاط در طبقه فرودست ابزاری برای کاهش فشار است، درحالی که نشاط مقرر است سبب پرورش امید جمعی شود. نشاط طبقه متوسط دو گانه است یعنی هم امر فرهنگی است و هم امر سیاسی، وقتی فضاهای فرهنگی محدود و سیاست زده می شود نشاط طبقه متوسط به سرعت به ناخشنودی و اعتراض تبدیل می شود، اتفاقا همین طبقه است که بیشترین شکاف میان انتظارات و واقعیات را تجربه می کند. نشاط اجتماعی در طبقه فرادست خاصیت خصوصی دارد، ممتاز، پرهزینه و البته انحصاری است، بدین سبب بیشتر بر منزلت و جایگاه استوار است، »
او افزود: «در گزارش های رسمی وقتی از کاهش نشاط اجتماعی صحبت می شود به طور معمول اشاره شان به طبقه متوسط است چونکه این طبقه مهم ترین موتور فرهنگی و نمادین نشاط در جامعه است.»
این جامعه شناس اظهار داشت: «با بخشنامه و دستور نمی شود نشاط اجتماعی تولید کرد شاید در نهایت بشود یک مراسم شاد برگزار کرد درحالی که نشاط اجتماعی به مثابه یک پدیده ساختاری از مسیر فرمان اداری نمی گذرد. نشاط اجتماعی از جنس احساس امنیت و رضایت است، از جنس امید و آزادی است، درحالی که بخشنامه از جنس اجبار و کنترل است، این دو منطق باهم تضاد دارند. در مطالعات تطبیقی حکومت ها، تمام تلاش آنها برای شادی دستوری بطور معمول دو نتیجه داشته، یکی شادی نمایشی و دیگری اثر معکوس.»
وی اشاره کرد: «در تاریخ شادی نمایشی، حکومت مراسم، کنسرت و جشن برگزار می نماید اما مردم آنرا نمایش سیاسی می دانند، نمونه های این موارد در دنیا مانند کوشش های اتحاد جماهیر شوری برای ساخت شادی سوسیالیستی است، یا کوشش های چین در دهه ۹۰ میلادی برای خلق «شهروندان خوشحال »، همه این شادی ها مصنوعی و کوتاه مدت بودند. در اثر معکوس، وقتی مردم احساس کنند که حکومت به زور می خواهد آنها را شاد نشان دهد سطح بی اعتمادی افزایش می یابد و اتفاقا لجاجت جمعی هم شکل می گیرد.»
متن کامل این گفت و گو را اینجا بخوانید.
نشاط اجتماعی از جنس احساس امنیت و رضایت است، از جنس امید و آزادی است، درحالی که بخشنامه از جنس اجبار و کنترل است، این دو منطق باهم تضاد دارند. وی اشاره کرد: در تاریخ شادی نمایشی، حکومت مراسم، کنسرت و جشن برگزار می نماید اما مردم آن را نمایش سیاسی می دانند، نمونه های این موارد در جهان مانند کوشش های اتحاد جماهیر شوری برای ساخت شادی سوسیالیستی است، یا کوشش های چین در دهه ۹۰ میلادی برای خلق شهروندان خوشحال، همه این شادی ها مصنوعی و کوتاه مدت بودند.
منبع: خشكشوئی آنلاین
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب